APEL, ważne!!

Kochani,

Nam sie poszczęścilo, mamy dom, dużo dobrego jedzenia, ciepło jest na wyciągnięcie ręki i dwójkę ludzi, co mimo, że na dwóch łapach i bez ogonów, to jak nasi rodzice są. Ale jest zimno na dworzu, więc pamietajcie proszę:

Dooooommm!!

     Luśkę znaliśmy i uznawaliśmy za stworzenie niższego gatunku. Czasem, jak mama zapomniała wyjąć klamke w drzwiach to wpadała do nas i kradła nam jedzenie. No i goniła nas po pokoju. Nie wiem, czy ona taka głupia była, czy jej nikt nie powiedział, że nie ma szans z nami żadnych? I nawet  skomplikowane manewry nie były konieczne – wystarczyło, że każdy z nas biegł w innym kierunku i ona już się gubiła zupelnie. I nagle, ktoregoś dnia, zobaczylismy jak drzwi do naszego pokoju otwierają sie, a w nich stoi mama ze ścierką, a za nią tata. Będzie sprzatać? Pomyśleliśmy.  Chyba nie, powiedział wtedy Ozzy, bo zobaczył już, że przez próg przechodziła Luśka. Na nasz umówiony znak  zniknęlismy z jej pola widzenia, żeby móc z bezpiecznej odległości przypuścić na nią atak. Długo by opowiadać, grunt, że od tego czasu do pokoju wracamy tylko wtedy, kiedy mama i tata wychodzą na dłużej z domu. Na wszystkie myszy razem wzięte! Wreszcie możemy spać z rodzicami w łóżku! I jeszcze: spać na stole, spać na półkach w przedpokoju, spać na podłodze, spać na szafie, bujać sie na drzwiach, siedzieć w kwiatkach, skakać z lodówki na kredens i odwrotnie i mnóstwo, normalnie mnóstwo różnych innych rzeczy! Wczoraj sobie nawet zrobiliśmy Światowy Dzień Wiadra. O!

Początki wyglądały tak:

No i mamy zdecydowanie więcej źródeł jedzenia:

To hej!

O & P & I

mama mówi...

że bardzo wydorośleliśmy:





O & P & I

Ci, którzy byli i my na ich miejsce

Jeżu kolczasty , ile to czasu mineło już!!!  pół roku zleciało tak szybko normalnie, że sie nawet nie zdążylismy zorientować. A sie wydarzyło sporo w tym czasie, nie powiem. To znaczy powiem Wam, pewnie, że powiem, bo i czemu nie:) Od sierpnia to było tak, że dopiero w listopadzie wydarzyła sie bardzo ważna rzecz. Mama często rozmawiala z babcią przez telefon i mówiła smutno dość, że ktoś jest chory i że może czegoś ktoś nie przeżyć. Po tych rozmowach płakała zazwyczaj. I własnie pod koniec listopada mama poprosiła tatę, żeby bardzo szybko pojechali do babci. Pośpiech był bardzo duży, ale sie okazało, że konieczny, bo Mama jechała sie pożegnać ze swoim psem. Bundy odpoczywał sobie u babci, bo był już bardzo stary. I przez ostatni czas mu sie bardzo pogorszyło. I mama musiała sie zdecydować. Tak mówiła, ale nie wiem na co, bo nie chciała przy nas rozmawiać. I pojechali, a nas zostawili. I jak wrócili to usłyszeliśmy, że Bundy już do nas nie wróci. Myśmy go prawie nie znali, ale mama bardzo go kochała. To już ze 14 lat, jak go ze schroniska wzięła i przez ten rok ostatni oba psy odeszły za Tęczowy Most. To może my teraz wam pokażemy, jak wygladał Bundy i Dalida, choc Bundiego mogliście zobaczyć w pierwszych notkach:

Rudy Bundy i Dalida vel Psiodźwiedź

Postanowiliśmy z chłopakami, i zdaje się, że Luśka też, że będziemy mamę rozweselać jak się da, będziemy się łasić, przytulać mruczeć (jak kto umie oczywiście) i robić wszystko, żeby mamie nie było smutno. Chwilkę to trwalo, ale udało sie!! Mama już parę dni później uśmiechała sie do nas i głaskała nas bardzo długo:) Misja zostala wykonana!